Riobamba, Alausi

We zijn afgelopen vrijdag vertrokken naar Riobamba,  maar niet voordat we nog een keer van die heerlijke koffie bij de Deense dame hebben gedronken. We hebben de bus van 11.00 uur, vlak voordat de weg wordt afgesloten voor een soort zeepkisten race de berg af naar het centrum van Banos.  Pfff dat is dus mazzel anders hadden we dankzij de feestelijkheden van Banos niet kunnen vertrekken. Na 2 uur bussen belanden we in het busstation van Riobamba. Ondanks de veelbelovende beschrijving een wat sober stadje. We vinden een leuk hotelletje en verkennen de stad. In het hotelletje dat wordt geleid door 2 oudere mensen spreken ze alleen Spaans. Maar we redden ons er prima mee. We bezoeken de kathedraal en ontdekken in een naastgelegen, op het voorportaal uitkomende ruimte een soort draaischijf die de achterliggende ruimte aan het gezicht onttrekt. Het oogt als een gelegenheid voor de arme bevolking om een kind af te staan! We communiceren in ons beste Spaans met de er achter staande nonnen. Uiteindelijk blijkt het hier mogelijk is je met water gevulde colafles tegen betaling te laten wijden en miswijn en hosties te kunnen kopen. De kerk kent hier een behoorlijk drukke handel. Het zo veelbelovend aangeprezen religieuze museum vinden we een straat verder. Ondanks luid bonzen op de deur krijgen we -notabene tijdens de openingstijd- geen gehoor. We lopen verder en genieten van de vele, leuk geklede, bergbewoners met hun zo kenmerkende hoedjes en kleurige,  uit dekens gemaakte poncho's. Het station ziet er leuk uit.  Hier kopen we alvast de kaartjes voor de treinreis naar La Nez de Diablo. Tot onze spijt vertrekt de trein niet uit Riobamba maar uit Alausi. We besluiten daarom morgen na de zaterdagmarkt naar Alausi te vertrekken.
Henk gaat in op de uitnodiging van een kapper om zijn haar te knippen. De man is razend enthousiast waardoor Henk bijna gescalpeerd is. Helemaal alles er af vond Mar wat al te gortig. Er valt in ieder geval weinig meer te kammen. We bezoeken nog een mercado waar de bevolking zijn dagelijkse inkopen doet. Er liggen hele varkens die in de vroege ochtend gebraden en al, nog warm werden aangevoerd. Om even van de eentonige bonen en mais af te komen, besluiten we aan te schuiven. Het resultaat is een tongstrelende, heerlijk, stuk varken met wat salade en tomaat en rijst. Het was een hele hap. Het restant gaven we aan een oudere dame die we ontdekten en die op zoek ging naar etensresten. Met een dankbare blik in haar ogen at ze het aangeboden voedsel op.  De volgende dag zien we de prachtige, wit bezuikerde vulkaan, vrijkomen van de bewolking vanaf het stationsplein.  Ze maken hier bij Café Paris een fantastische capo. We belanden daarna op de beroemde zaterdagmarkt van Riobamba. Het blijkt slechts in de schaduw te kunnen staan van die van  Otavalo. Klein en direct op het plein voor de kathedraal. Wel ontdekken we dat de Indegious,  zeg maar de meer oorspronkelijke bewoners meestal van indiaanse afkomst, hier hun hoedje kopen. Een plat wit bolhoedje, gemaakt van zo fijngeweven linnen dat het hard word. Ieder dorpje heeft zijn eigen kenmerkende borduursel op het hoedje. Op de markt maakt de kleermaker direct het juiste stiksel op het hoedje. We bezoeken vervolgens alsnog het religieuze museum. Ze hebben werkelijk de meest prachtige, diep uitgesneden, houten beelden uit de 17e eeuw en dito mooie schilderijen. Vanzelfsprekend hadden ze ook hier in die tijd al de nodige kostbaarheden in de vorm van gouden en zilveren religieuze voorwerpen. Daarnaast een prachtige schilderijenverzameling van de 17e en 18e eeuw. Zeer de moeite waard. En natuurlijk alles met een  vloeiend Spaanse uitleg.
We checken uit en vertrekken met de bus naar Alausi. Een dorp van 8000 inw. Prachtig gelegen, omringd door de bergen. Voor zo'n dorp hebben ze veel bakkerijen en winkels. Grote winkelcentra zie je hier nergens. Overal mooi gekleurde en het leuke stationnetje.
Op zondag om 8.00 uur met de trein. In de Lonely Planet staat dat je op het dak kan zitten. Dit blijkt sinds 2008, na meerdere dodelijke ongelukken, verboden te zijn. Interessant verhaal hoe dit stukje spoor is aangelegd. Er zijn zogenaamde zigzag's gemaakt waardoor de trein door enkele keren voor- en achteruit te rijden de hoogte kan overwinnen Bij het aanleggen van dit spoor zijn wel de helft van de medewerkers ( ruim 2500) overleden. M.n het dynamiet maakte heel veel slachtoffers.
Bij terugkomst in Alausi is het stadje volgestroomd met dorpelingen uit  de omliggende bergen, die van heinde en verre zijn gekomen om hun inkopen te doen op de zondagsmarkt. 
Eigenlijk wilde we zondag doorreizen naar Cuenca, maar dit is zo leuk, kleurrijk en fascinerend om te zien, dat we besluiten om te  blijven. Het is een drukte van belang. De bezoekers (soms inclusief vee) worden in vracht vee-autootjes aangevoerd en hebben de grootste schik. Er wordt druk onderhandeld in alles wat er maar nodig is. Waterslangen, zakken bonen en ander voedsel, keukengerei, gereedschap, vee, touw, noem maar op. De bezoekers kennelijk vaak nog niet gewend aan tv en films overal staan ze voor de schermen met open mond te kijken. Zelfs de politie zien we dat ook doen. Er wordt natuurlijk overvaller lokaal gegeten,  dus Henk is maar aan geschoven en krijgt een kom soep met haaienvlees!  Mar houdt het liever op wat meer geciviliseerd voedsel, als een croissant.
In Ecuador eten de mensen tussen de middag "warm" . Je kan kiezen uit diverse maaltijden. Henk neemt meestal de ........ Dat is vooraf soep en daarna iets van vlees of vis met rijst en salade. Mar kiest vaak voor een stuk vlees (heel dun en smaakvol) met rijst, patat, gebakken eitje, salade en een stuk avocado.

Maandagochtend nemen we om 6.30 uur de bus naar Cuenca (4 uur). Onderweg krijgt de buschauffeur een enorme discussie met een paar andere mannen. De politie bemoeid zich er ook mee en er wordt druk gebeld. En grappig om te zien, alle mensen in de bus komen in opstand. Wij begrijpen er niets van en houden ons rustig. Na een 15 minuten, schudden de partijen elkaar de hand en we gaan weer verder.

Vanuit Ecuador al het liefs en goeds en tot het volgende verhaaltje.
Marenhenk xx.