In een bloedhete lokale trein naar Pathamkot,
Door: Leon
01 Augustus 2014 | India, Dharamsala
In een bloedhete lokale trein naar Pathamkot, dat op de Pakistaanse grens ligt. Mijn vader raakte aan de praat met een grenswachter die mogelijkerwijs soldatenverhalen ophaalde maar zowel zijn als mijn vaders engels is zo slecht, dat hier eigenlijk verder geen pijl op te trekken valt. Er werd wel veel gelachen, op knieen en schouders geslagen en schietbewegingen gemaakt.
Ik raakte aan de praat met een achttienjarig meisje dat net als ik af en toe vertaalwerk deed. Ik in mijn taal en zij in de hare, tot wij tenslotte zelf aan de praat raakte. Ze vertelde dat de grenswachter haar vader is en knipoogde dat ze zich een beetje schaamde voor haar vader die inmiddels zichzelf aan het wurgen was - mogelijk ter illustratie van het lot van een Pakistaan. Ik knipoogde woorden van gelijke strekking terug toen vader voor de duizendste keer Punjab! No Pakistan!! Zei, tot algeheel genoegen van de gehele coupe.
Het meisje heette Tyoti wat `Licht` betekent en ze was op weg naar Panharkot omdat haar gezin aan een tempeltour bezig was.
Aangekomen in Panharkot kwamen we vast te zitten met onze bagage die ik uiteindelijk vanuit een al rijdende trein naar buiten gooide, waarna ik vervolgens zelf in de berm sprong. Daarna was het meteen weer proppen in een tuktuk, racen naar een volgend station waar we de wegrijdende bus naar dharamsala aanhielden.
In deze bus zagen we een vrouw die kaartjes met arabische teksten uitdeelde, die ik opvouwde en in mijn binnenzak stak. Vervolgens zag ik de vrouw voor in de bus met de handen voor haar hoofd gebeden begon te prevelen voor de goede afloop van de reis en toen geld voor bewezen diensten kwam vragen. Dit bleek niet geheel onnodig, want de bus had zo goed als geen veringen. Toen de bestemming op de borden kwam hobbelde we geregeld zo hard dat ik - en met mij alle passagiers - geheel los van de stoelen kwamen.
In dharamsala begon een stortregen die zich helaas vandaag voortzet. Verscheidene malen voelde ik de bus wegzakken in de blubber. Een paar keer verloren de achterwielen bij de afdaling domweg vaste grond. Eenmaal verzakte de bus bij een steile afdaling minstens een halve meter in het losse blubberzand.
Toen we dachten dat we de eindbestemming bereikt hadden bleek echter dat dharamsala niets meer is dan een knooppunt voor de busroutes. Het bergdorp waar de tibetaanse regering in ballingschap zetelt heet: MacLeodghan en ook hiernaartoe gaat alleen een lokale bus. Ik heb geen idee hoe een officiele audientie hier aan toe gaat, maar dit moet de meest afgelegen regering op aarde zijn.
De busreis naar MacLeodghan, ging erg stijl en langs allerlei dorpjes en tempels (zelfs een katholieke kerk). Hier zag ik in een bocht tussen de bomen door een berg, achter een berg, en daarboven, hoog daarboven: de witte toppen van de hymalaya. Daar werd ik stil van, bij de aanblik daarvan krijg je een gevoel van nietigheid, zoals je eigenlijk altijd in je achterhoofd zou moeten hebben, ,maar wat je toch maar op zeldzame momenten echt voelt.
Leon
Ik raakte aan de praat met een achttienjarig meisje dat net als ik af en toe vertaalwerk deed. Ik in mijn taal en zij in de hare, tot wij tenslotte zelf aan de praat raakte. Ze vertelde dat de grenswachter haar vader is en knipoogde dat ze zich een beetje schaamde voor haar vader die inmiddels zichzelf aan het wurgen was - mogelijk ter illustratie van het lot van een Pakistaan. Ik knipoogde woorden van gelijke strekking terug toen vader voor de duizendste keer Punjab! No Pakistan!! Zei, tot algeheel genoegen van de gehele coupe.
Het meisje heette Tyoti wat `Licht` betekent en ze was op weg naar Panharkot omdat haar gezin aan een tempeltour bezig was.
Aangekomen in Panharkot kwamen we vast te zitten met onze bagage die ik uiteindelijk vanuit een al rijdende trein naar buiten gooide, waarna ik vervolgens zelf in de berm sprong. Daarna was het meteen weer proppen in een tuktuk, racen naar een volgend station waar we de wegrijdende bus naar dharamsala aanhielden.
In deze bus zagen we een vrouw die kaartjes met arabische teksten uitdeelde, die ik opvouwde en in mijn binnenzak stak. Vervolgens zag ik de vrouw voor in de bus met de handen voor haar hoofd gebeden begon te prevelen voor de goede afloop van de reis en toen geld voor bewezen diensten kwam vragen. Dit bleek niet geheel onnodig, want de bus had zo goed als geen veringen. Toen de bestemming op de borden kwam hobbelde we geregeld zo hard dat ik - en met mij alle passagiers - geheel los van de stoelen kwamen.
In dharamsala begon een stortregen die zich helaas vandaag voortzet. Verscheidene malen voelde ik de bus wegzakken in de blubber. Een paar keer verloren de achterwielen bij de afdaling domweg vaste grond. Eenmaal verzakte de bus bij een steile afdaling minstens een halve meter in het losse blubberzand.
Toen we dachten dat we de eindbestemming bereikt hadden bleek echter dat dharamsala niets meer is dan een knooppunt voor de busroutes. Het bergdorp waar de tibetaanse regering in ballingschap zetelt heet: MacLeodghan en ook hiernaartoe gaat alleen een lokale bus. Ik heb geen idee hoe een officiele audientie hier aan toe gaat, maar dit moet de meest afgelegen regering op aarde zijn.
De busreis naar MacLeodghan, ging erg stijl en langs allerlei dorpjes en tempels (zelfs een katholieke kerk). Hier zag ik in een bocht tussen de bomen door een berg, achter een berg, en daarboven, hoog daarboven: de witte toppen van de hymalaya. Daar werd ik stil van, bij de aanblik daarvan krijg je een gevoel van nietigheid, zoals je eigenlijk altijd in je achterhoofd zou moeten hebben, ,maar wat je toch maar op zeldzame momenten echt voelt.
Leon
-
01 Augustus 2014 - 07:59
Katinka:
Ha ha Leon je kunt al net zo vermakelijk schrijven als je vader! Ik krijg van jullie mooie vakantieverhalen zelf ook weer zin om op vakantie te gaan. Nog een week. Dan gaan we naar Noorwegen en Denemarken. Tot die tijd geniet ik nog maar even van jullie verhalen. Liefs Tink -
01 Augustus 2014 - 11:11
Dini En Piet:
Nog vele mooie avonturen voor de rest van de vakantie.
We hopen dat jullie niet teveel blauwe plekken opdoen bij het vervoer per bus.
Nog veel plezier
Piet en Dini -
01 Augustus 2014 - 19:27
Jeanette:
Hoi daar, zeker de schrijfgenen van je vader. Veel plezier! -
01 Augustus 2014 - 19:53
Wil En Hans:
Je ziet, het avontuur komt vanzelf op je af. En dat alles zonder ov kaart. Mooi hè! En natuurlijk verwoorden jullie het leuk voor ons. Dus graag nog vele avontuurlijke verhalen.
Nog veel plezier. Wil en Hans
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
