De eerste dag

Zoals gebruikelijk is Henk de avond voor vertrek nog tot na twaalven hard bezig met het regelen van allerlei zaken voor we eindelijk naar bed kunnen. O.a. het contact in Indonesië met het reisbureau voor de auto met chauffeur moest nog worden gelegd. Is met hulp van Dimitri goed afgewikkeld. Verrassend ook het snelle antwoord op mijn email. Daarnaast de gebruikelijke zakelijke telefoontjes om ook daar de laatste zaken zoveel mogelijk af te wikkelen. Helaas maakt de hoeveelheid dat het nooit helemaal 100% lukt.

De ochtend van vertrek staan we al vroeg op. Nog kerstkaarten schrijven, laatste spullen inpakken, de restjes opeten van de dag ervoor toen we een kleine "afscheidsparty" hadden met een klein groepje vrienden en familie. Alles tip top klaar als Ed aankomt om ons naar Schiphol te brengen. We rijden via de garage om de auto van Henk daar af te leveren voor een grote beurt. Om 10.45 uur zijn op Schiphol. Na een hartelijk afscheid van Ed scharen we ons in de inmiddels al flinke rij om in te checken. Met een prima plek op slechts een rij van 2 stoelen met Mar bij het raam beginnen we aan de bijna 7000 km lange reis naar Djakarta. We worden prima verzorgd door Garuda Indonesia, die overigens dit jaar de prijs won van de luchtvaarmaatschappij met de beste economyclass. Het vegetarisch eten is voortreffelijk en iedere keer anders. Omstreeks 19.45 uur landen we in Abu Dabi. We zullen na een uur -om het vliegtuig schoon te maken en te tanken- weer vertrekken. We mogen het vliegtuig dus niet uit. Maar na 10 minuten komt het bericht dat we toch het vliegtuig even uit mogen voor een half uur. Wij de vliegtuigtrap af en in de bus. Deze vertrekt pas na 10 minuten! Als dat maar goed gaat! Gelukkig zijn we met een hele groep en de wereldreiziger Mar stelt mij op mijn gemak onder het motto dat dit vliegtuig echt niet vertrekt zonder deze groep van pak weg 20 passagiers waarvan dan ook nog de bagage eerst weer uit het vliegtuig moet worden gehaald. We komen aan bij een soort zij-ingang van de luchthaven waar we allemaal de entree-ceremonie moeten ondergaan. Vliegtickets inleveren, een andere kaart terug en verder eigenlijk nauwelijks info hoe verder. We slenteren een half uur over de op zichzelf kleine, ronde transithal, bekijken nog even wat elektronica en de onvermijdelijke prullaria en pluchen kamelen en verzamelen dan weer bij een soort uitgang. Daar moeten we eerst weer een hele afhandeling ondergaan om onze bagage te controleren, paspoorten te controleren, fouilleren, etc. etc. Het grappige is dat er in de inmiddels grote rij passagiers voor diverse bestemmingen geen enkele beweging zit. Het is inmiddels 21.30 uur en ons vliegtuig zou toch echt zo langzamerhand moeten vertrekken. Na geruime tijd vindt de controle plaats, allemaal weer door het poortje, fouilleren, schoenen aan en uit, etc. Vervolgens verzamelen in een hal waar we weer op de bus moeten wachten nadat we een zorgvuldige procedure rondom het weer terugkrijgen van de tickets hebben ondergaan. Er wordt geen risico genomen, men wil in Saudi Arabië niemand houden. Afijn. Om 22.15 uur zitten we allemaal weer in het vliegtuig en 2,5 uur te laat vertrekken we eindelijk, 2,5 uur later dan we aankwamen. Helaas verliezen we daarmee ruim anderhalf uur en dat laat zich wreken.

De volgende dag landen we na een prima vlucht van nog eens 9 uur en inclusief het tijdsverschil om 12.45 uur in Djakarta. Jammer, weg aansluitvlucht van 13.00 uur naar Makassar, Sulawesi (Celebes). En we stonden nog wel zo leuk vooraan bij de uitgang om alsnog een poging te wagen om het vliegtuig naar Makassar te halen. Ons wordt van diverse zijden verzekerd dat de ground staf het allemaal regelt.
Met een minimum aan aanwijzingen slagen we er in als een van de eersten bij de grenscontrole te staan. Helaas, terug. Eerst een visum kopen. Je moet het ook allemaal maar weten. Alsnog in de inmiddels korte rij en de visa gekocht. Opnieuw in de al iets langere rij voor de grenscontrole waar we onze mede-passagiers aanwijzingen konden geven dat men eerst een visum moet kopen. Dat scheelt alweer aardig in de rij. Een tweede loket werd niet geopend. Op onze vraag of we ook daar terecht konden dook de beambte onder het buro en die hebben we dan ook niet meer gezien. Na een minuut of 5 zijn we aan de beurt. We hopen dat de aansluiting naar Makassar ook vertraagd is, zodat we deze alsnog kunnen halen. Je weet maar nooit. Helaas, niet gelukt. Na diverse keren vragen komen we in een klein kamertje bij Garuda Services waar het erg druk is en er een opgewonden sfeer hangt. Met luide stemverheffing en op boze toon laat een passagier weten dat 23 uur op de luchthaven van Djakarta om de gemiste aansluiting naar Bangkok te herstellen hem wel wat al te veel is geworden. Dat beloofd dus niet veel goeds. Mar probeert voorzichtig een andere medewerker van Garuda maar vanwege de spanning geeft zij geen enkel teken van leven terug. Na nog wat charmante pogingen lukt het Mar om de aandacht te krijgen en te vragen de bij binnenkomst ingenomen tickets om te zetten. Het in het buro verzonken computerscherm laat echter zien dat de vlucht van 15.00 uur volgeboekt is en dat er om 17.00 uur plaats is. Dat betekent een vertraging van 4 uur! Na enige wachten krijgen we toch een plek in het vliegtuig van 15.00 uur. Omdat we geen internet verbinding krijgen sturen we een sms naar Dimitri om onze verlate komst door te laten geven aan het reisbureau in Indonesië. Uiteindelijk lukt het een mail te verzenden en krijgen we prompt antwoord dat de chauffeur al onderweg is maar ons gewoon later zal ophalen.
Om 20.30 uur landen we in Makassar. We wandelen op ons gemak naar de bagage afhandeling en scharen ons met velen rondom de lopende band. Na zo'n 15 a 20 minuten wordt het steeds stiller om ons heen en het aantal bagage stukken is ook bijna nihil ........ We kijken door het gat naar buiten naar het begin van de bagageband maar helaas, geen enkel teken van leven meer te zien. Jammer, na (inclusief tijdsverschil) zo'n ruim 20 uur reizen geen schone kleren, geen toiletartikelen, etc. etc. We melden ons bij de kleine kamer voor verloren bagage. Een oudere vrouw zit er te huilen. Naar later blijkt meent ze dat haar en mogelijk ook onze bagage gestolen is, simpel doordat iemand het van de band afhaalde en er mee naar buiten is gelopen. Onheilspellende voorgevoelens maken zich van ons meester. Het zal toch niet zo zijn dat ...... .
De baas van de afdeling verloren goederen bleef ijzig kalm. Ja, jammer, hij moet eerst naar Djakarta bellen, bla di bla di bla. Kortom, na de nodige administratieve afhandeling waren we een uur later in de aankomsthal. De chauffeur hadden we tussendoor al kenbaar gemaakt dat we er waren. Een allervriendelijkste chauffeur, met de welluidende naam Mas. Vlot rijden we naar ons hotel. De chauffeur informeert ons onderweg over allerlei leuke weetjes van de stad Makassar, de 10km loop die voor ons hotel op de zeeboulevard de volgende morgen zal plaatsvinden en de zondagsmarkt die ook voor de deur plaatsvindt. Dat maakt al weer veel goed. Mar heeft immers haar sportschoenen aan en na diverse malen de 5 km te hebben gelopen moet dat toch een "eitje" zijn.
Om 21.30 uur lokale tijd -i.p.v. om 18.00 uur lokale tijd- komen we bij het hotel aan. Kornelius, de medewerker van het reisbureau was al aanwezig. Eerst inchecken en de hotelmedewerkers aansporen om toch vooral achter die bagage aan te gaan want de indruk werd op de luchthaven nu niet bepaald gewekt dat men "dat varkentje wel even zou wassen". Ook in het hotel moesten we vriendelijk doch beslist aandringen om actie te ondernemen. Het programma voor de reis was snel geregeld. Een zeer vriendelijke en hulpvaardige medewerker die een programma, inclusief hotels had opgesteld en met ons besprak. Niets aandringen. Als we het anders willen kan het ook. We kiezen de hotels uit, leggen uit dat we een begrafenis ceremonie willen meemaken, bepalen op advies de reisroute en na een half uurtje is dat ook weer klaar. Kornelius zegt toe nog dezelfde avond achter de bagage aan te gaan. Ze wijzen ons op een restaurantje, type selfservice, waar we lekker hebben gegeten. Vervolgens maakten we nog een korte wandeling door donker Makassar want om pak weg 18.30 uur is het hier donker. We kopen aan een stalletje Pisang Epe Chocolade. Een banaan die gegrild en geperst wordt met chocolade er over. Tientallen verkooppunten zijn er dus dat beloofd wat. Echter de smaak was niet echt "raak". Niet vies maar ook niet om vanuit je dak te gaan. We gaan terug naar het hotel, nemen een lekkere douche en kruipen onder de wol. Gelukkig is het hotel van alle gemakken voorzien, zeep, tanden-borstel, tandpasta, kam, etc. etc.'s-Nachts hebben we lichte nachtmerries over de bagage die maar niet wilde komen. In gedachten hebben we ons al voorbereid op de aanschaf van leuke, lange, Indonesische jurken en mooie batik overhemden voor Henk. We slapen wel prinsheerlijk in het prachtige -door Mar vanuit Nederland geboekte- hotel. Benieuwd hoe het zal aflopen met de bagage.
Groet vanuit een heerlijk Indonesië. Fantastisch om weer zo'n mooi en lekker warm land te mogen gaan ontdekken. We hebben het helemaal naar ons zin.
Tot het volgende bericht.